Urodzony 14 marca 1912 w Lozannie, syn Rolanda (prawnika od spraw spadkowych, który pracował w Szwajcarii) i Ireny Włodek.
Przyjechał z matką do Krakowa po tragicznej śmierci ojca w kwietniu 1929. 17-letni młodzieniec, sprawny gimnazjalista szkoły Jezuitów uprawiający piłkę nożną i pływanie, pomagał matce udzielając korepetycji z języka francuskiego.
20 maja 1929 odwiedził przystań krakowskiego AZS i został wioślarzem. Z klubem, przystanią i wioślarstwem związał się na całe, długie życie. Osiągnął sukcesy, którymi obdzielić by można kilka sportowych karier. I tylko najprawdopodobniej wojna sprawiła, że nie zdobył złotego medalu olimpijskiego.
Był 14-krotnym mistrzem Polski w jedynkach. Królował niepodzielnie w latach 1931-1939 i 1945-1949. Medale różnych kolorów zdobywał w tej specjalności na mistrzostwach Europy: 1933 w Budapeszcie, 1934 w Lucernie, 1935 w Berlinie, 1937 w Amsterdamie, 1938 w Mediolanie. Dalsze sukcesy osiągnął w dwójce podwójnej, mając za partnera w okresie międzywojennym Jerzego Ustupskiego, a po wojnie Csaba Dezso.
W sumie kolejnych 8 tytułów mistrza Polski w latach 1932, 1935, 1936, 1939 oraz 1945-1949. I tu były medale mistrzostw Europy : złoty w Berlinie (1935) i brązowy w Belgradzie (1932). A także ten najważniejszy – olimpijski.
Ze znaczących sukcesów odnotować jeszcze należy dwa starty w jedynce: akademickie mistrzostwo świata w Paryżu (1937) i drugie miejsce w Henley w wyścigu o Diamentowe Wiosła (1939). Najlepszy sportowiec Polski w Plebiscycie czytelników „PS” (1935) i zdobywca w tym roku Wielkiej Honorowej Nagrody Sportowej (dwa zwycięstwa na mistrzostwach Europy w Berlinie).
